Narodowy Fundusz Zdrowia
Lubuski Oddział Wojewódzki w Zielonej Górze
Zielona Góra, dnia 26.11.2007r.

WSŚ II4405-1-487/2007 JK


Stanisław Maciej Sawczyn
Prezes
Okręgowej Izby Aptekarskiej
Zielona Góra


     Mając na uwadze prawidłowe i zgodne z prawem realizowanie zapisów ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych, uprzejmie informuję co następuje.
     14 września 2007 r. została opublikowana w Dzienniku Ustaw nr 166 pod pozycją 1172, ustawa z dnia 24 sierpnia 2007 roku o zmianie ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych oraz niektórych innych, która wprowadziła istotne zmiany do ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 roku o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych (Dz. U. Nr 210, póz. 2135 z późn. zm.).
     W wyniku nowelizacji art. 46 ust. l ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 roku o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych (Dz. U. Nr 210, póz. 2135 z późn. zm.), od dnia 29 września 2007 r. bezpłatne zaopatrzenie w leki oznaczone symbolami „Rp" lub „Rpz", dopuszczone do obrotu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, przysługuje inwalidom wojennym oraz osobom represjonowanym, ich małżonkom pozostającym na ich wyłącznym utrzymaniu oraz wdowom i wdowcom po poległych żołnierzach i zmarłych inwalidach wojennych oraz osobach represjonowanych, uprawnionym do renty rodzinnej. Dotychczas prawo to nie przysługiwało małżonkom pozostającym na wyłącznym utrzymaniu osób represjonowanych oraz wdowom i wdowcom po osobach represjonowanych.
      Dokumentem potwierdzającym uprawnienia inwalidów wojennych wskazane w art. 46 ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej w odniesieniu do inwalidów wojennych jest co do zasady książka inwalidy wojennego.
     Małżonkowie inwalidów wojennych w celu realizacji swoich uprawnień zobowiązani są okazywać dokumenty potwierdzające wszystkie przesłanki warunkujące ich uprawnienia, tj. status małżonka inwalidy wojennego, pozostawanie na jego wyłącznym utrzymaniu oraz istnienie małżeństwa lub decyzją wydaną przez dyrektora Oddziału Wojewódzkiego NFZ właściwego ze względu na miejsce zamieszkania ubezpieczonego. Dokumentami potwierdzającymi są:

- odnośnie statusu małżonka inwalidy wojennego - książka inwalidy wojennego małżonka lub zaświadczenie organu rentowego,
- odnośnie pozostawania na wyłącznym utrzymaniu inwalidy wojennego -zaświadczenie z urzędu skarbowego o nieuzyskiwaniu dochodów podlegających opodatkowaniu,
- odnośnie istnienia małżeństwa - odpis z akt urzędu stanu cywilnego stwierdzający
zawarcie małżeństwa lub inny dokument potwierdzający istnienie małżeństwa. Małżonkowie inwalidów wojennych pozostający na ich wyłącznym utrzymaniu, w celu potwierdzenia realizacji swoich uprawnień mogą również okazywać się decyzją wydaną przez dyrektora oddziału wojewódzkiego NFZ właściwego ze względu na miejsce zamieszkania ubezpieczonego.
    Dla wdów i wdowców po poległych żołnierzach i zmarłych inwalidach wojennych uprawnionych do renty rodzinnej dokumentami potwierdzającym uprawnienia do bezpłatnego zaopatrzenia w leki, wskazane w art. 46 ust. l ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej są m. in.:
- decyzja organu rentowego o przyznaniu renty rodzinnej po poległym żołnierzu lub zmarłym inwalidzie wojennym, o którym mowa w art. 6-8 ustawy o zaopatrzeniu inwalidów wojennych i wojskowych oraz ich rodzin;
- zaświadczenie organu rentowego o posiadaniu uprawnień do renty rodzinnej po poległym żołnierzu lub zmarłym inwalidzie wojennym, o którym mowa w art. 6-8 ustawy o zaopatrzeniu inwalidów wojennych i wojskowych oraz ich rodzin,
- decyzja wydana przez dyrektora oddziału wojewódzkiego NFZ właściwego ze względu na miejsce zamieszkania ubezpieczonego.
    Osoby represjonowane dla potwierdzenia uprawnień do bezpłatnego zaopatrzenia w leki, wskazanych w art. 46 ust. l ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej, powinny okazywać legitymację osoby represjonowanej.
     Małżonkowie osób represjonowanych w celu realizacji swoich uprawnień zobowiązani są okazywać dokumenty potwierdzające wszystkie przesłanki warunkujące ich uprawnienia, tj. status małżonka osoby represjonowanej, pozostawanie na jego wyłącznym utrzymaniu oraz istnienie małżeństwa. Dokumentami potwierdzającymi są:
- odnośnie statusu małżonka osoby represjonowanej - legitymacja osoby represjonowanej małżonka lub zaświadczenie organu rentowego,
- odnośnie pozostawania na wyłącznym utrzymaniu osoby represjonowanej -zaświadczenie z urzędu skarbowego o nieuzyskiwaniu dochodów podlegających opodatkowaniu,
- odnośnie istnienia małżeństwa - odpis z akt urzędu stanu cywilnego stwierdzający
zawarcie małżeństwa lub inny dokument potwierdzający istnienie małżeństwa. Małżonkowie osób represjonowanych pozostający na ich wyłącznym utrzymaniu, w celu potwierdzenia realizacji swoich uprawnień mogą również okazywać się decyzją wydaną przez dyrektora oddziału wojewódzkiego NFZ właściwego ze względu na miejsce zamieszkania ubezpieczonego.
    Dla wdów i wdowców po osobach represjonowanych uprawnionych do renty rodzinnej dokumentami potwierdzającymi uprawnienia do bezpłatnego zaopatrzenia w leki, wskazane w art. 46 ust. l ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej sam. in.:
- decyzja organu rentowego o przyznaniu renty rodzinnej po osobie represjonowanej,
- zaświadczenie organu rentowego o posiadaniu uprawnień do renty rodzinnej po osobie represjonowanej,
- decyzja wydana przez dyrektora oddziału wojewódzkiego NFZ właściwego ze względu na miejsce zamieszkania ubezpieczonego.

    Podsumowując pragnę podkreślić, że zaświadczenie organu rentowego (tj. ZUS) o posiadaniu uprawnień wdów/wdowców (po osobach represjonowanych) do renty rodzinnej, o której mowa w art.12 ust.2 ustawy o kombatantach oraz niektórych osobach będących ofiarami represji wojennych i okresu powojennego.;oraz zaświadczenie organu rentowego (tj. ZUS) o posiadaniu uprawnień do renty rodzinnej po poległych żołnierzach lub zmarłych inwalidach wojennych, o których mowa w arL 6-8 ustawy o zaopatrzeniu inwalidów wojennych i wojskowych oraz ich rodzin, są dokumentami potwierdzającymi uprawnienia wdów i wdowców po osobie represjonowanej oraz po poległym żołnierzu lub zmarłym inwalidzie wojennym, wskazane w art. 46 ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej ...
    Nadmieniam jednocześnie, że osoba posiadająca ww. uprawnienia obowiązana jest okazać lekarzowi albo felczerowi wystawiającemu receptę, jak i osobie realizującej receptę (apteka), dokument potwierdzający przysługujące uprawnienia.
      Kolejną istotną zmianą jest dodany przepis art. 47c, zgodnie z którym świadczeniobiorcy posiadający tytuł „Zasłużonego Honorowego Dawcy Krwi" lub „Zasłużonego Dawcy Przeszczepu" inwalidzi wojenni i wojskowi oraz kombatanci mają prawo do korzystania poza kolejnością ze świadczeń opieki zdrowotnej oraz z usług farmaceutycznych udzielanych w aptekach. Uprawnienie to przysługuje od dnia 29 września 2007 roku.
      Pragnę jednocześnie podkreślić, że zgodnie z definicją art. 5 pkt 22 ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej ..., przez osobę represjonowaną rozumie się: „.... osobę, o której mowa w art. 12 ust. 2 pkt l ustawy z dnia 24 stycznia 1991 r. o kombatantach oraz niektórych osobach będących ofiarami represji wojennych i okresu powojennego-" A zatem sięgając do zapisów w art. 12 ust. 2 pkt l ustawy z dnia 24 stycznia 1991 r. o kombatantach oraz niektórych osobach będących ofiarami represji wojennych i okresu powojennego, należy stwierdzić, iż są to osoby które: „ ...zostały zaliczone do jednej z grup inwalidów wskutek inwalidztwa pozostającego w związku z pobytem w miejscach, o których mowa w art. 3 i art. 4 ust. l".
     Nadmieniam jednocześnie, że zgodnie z art. 5 ust. 7 ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych - kombatant to osoba, o której mowa w art. 1-4 ustawy z dnia 24 stycznia 1991 r. o kombatantach oraz niektórych osobach będących ofiarami represji wojennych i okresu powojennego. Sięgając do zapisów w/w ustawy, należy stwierdzić, że:
Art. 1.1. Kombatantami są osoby, które brały udział w wojnach, działaniach zbrojnych i powstaniach narodowych, wchodząc w skład formacji wojskowych lub organizacji walczących o suwerenność i niepodległość Rzeczypospolitej Polskiej. 2. Za działalność kombatancką uznaje się:
1) pełnienie służby wojskowej w Wojsku Polskkn lub w polskich formacjach wojskowych przy armiach sojuszniczych podczas działań .wojennych prowadzonych na wszystkich frontach przez Państwo Polskie,
2) uczestniczenie w ramach polskich formacji i organizacji wojskowych w I wojnie światowej, w powstaniach narodowych i walkach o odzyskanie lub utrzymanie terytoriów Rzeczypospolitej Polskiej,
3) pełnienie służby w polskich podziemnych formacjach i organizacjach, w tym w działających w ramach tych organizacji oddziałach partyzanckich w okresie wojny 1939-1945,
4) pełnienie służby wojskowej w armiach sojuszniczych, a także w sojuszniczych organizacjach ruchu oporu w okresie wojny 1939-1945, z wyjątkiem formacji Ludowego Komisariatu Spraw 'Wewnętrznych Związku Socjalistycznych Republik Radzieckich (NKWD) oraz innych specjalnych formacji, które prowadziły działalność przeciwko ludności polskiej,

5) pełnienie służby w polskich podziemnych formacjach wojskowych lub organizacjach niepodległościowych na terytorium Państwa Polskiego w jego granicach sprzed dnia l września 1939 r. oraz w granicach powojennych w okresie od wkroczenia armii Związku Socjalistycznych Republik Radzieckich (ZSRR) do końca 1956 r., jeżeli były to formacje lub organizacje stawiające sobie za cel.niepodległość i suwerenność Rzeczypospolitej,
6) uczestniczenie w walkach w jednostkach Wojska Polskiego oraz zmilitaryzowanych służbach państwowych z oddziałami Ukraińskiej Powstańczej Armii oraz grupami Wehrwolfu,
7) uczestniczenie w tzw. Niszczycielskich Batalionach ("Istriebitielnych Batalionach") na dawnych ziemiach polskich w województwach: lwowskim, stanisławowskim, tarnopolskim i wołyńskim w obronie ludności polskiej przed ukraińskimi nacjonalistami, w latach 1944-1945. Art. 2. Za działalność równorzędną z działalnością kombatancką uznaje się:
1) pełnienie funkcji cywilnych we władzach powstań narodowych oraz w administracji podziemnego Państwa Polskiego w okresie wojny 1939-1945, a także w podziemnych niepodległościowych organizacjach cywilnych w latach 1945-1956,
2) udział w okresie do 31 grudnia 1945 r. w walkach o zachowanie suwerenności i niepodległości Państwa Polskiego w zmilitaryzowanych służbach państwowych,
3) prowadzenie w okresie wojny 1939-1945 zorganizowanego i profesjonalnego tajnego nauczania dzieci i młodzieży,
31) dawanie schronienia osobom narodowości żydowskiej lub innym osobom, za których ukrywanie w latach 1939-1945, ze względu na ich narodowość lub działalność na rzecz suwerenności i niepodległości Rzeczypospolitej Polskiej - groziła kara śmierci,
4) zaokrętowanie marynarzy polskich w charakterze członków załogi na statku bandery własnej lub bandery koalicyjnej, przeznaczonym do działań wojennych w okresie wojny 1939-1945,
5) uczestniczenie w latach 1914-1945 w walkach o polskość i wolność narodową Śląska, Wielkopolski, Ziemi Lubuskiej, Gdańska, Pomorza i Ziemi Kaszubskiej oraz Warmii i Mazur, a także innych ziem zagarniętych przez zaborców,
6) czynny udział w zbrojnym wystąpieniu o wolność i suwerenność Polski w Poznaniu w czerwcu 1956 r., który spowodował śmierć lub uszczerbek na zdrowiu,
7) poniesienie śmierci, uszkodzenie ciała lub rozstrój zdrowia na czas powyżej siedmiu dni w grudniu 1970 r. na Wybrzeżu wskutek działania wojska lub milicji podczas wystąpień wolnościowych.
Art. 3. Do okresów działalności kombatanckiej lub równorzędnej z działalnością kombatancką zalicza się również czas przebywania:
1) w niewoli lub obozach internowanych oraz w obozach podległych Głównemu Zarządowi do Spraw Jeńców Wojennych i Internowanych (GUPWI) NKWD, a od marca 1946 r. MWD ZSRR, i obozach podległych Wydziałowi Obozów Kontrolno-Filtracyjnych NKWD, a od marca 1946 r. MWD ZSRR, spowodowanego działalnością kombatancką, o której mowa w art. l ust. 2,
2) w hitlerowskich więzieniach, obozach koncentracyjnych i ośrodkach zagłady oraz w innych miejscach odosobnienia, w których warunki pobytu nie różniły się od warunków w obozach koncentracyjnych, a osoby tam osadzone pozostawały w dyspozycji hitlerowskich władz bezpieczeństwa, a także w więzieniach i poprawczych obozach pracy oraz poprawczych koloniach pracy podległych Głównemu Zarządowi Obozów i Kolonii Poprawczych (GUŁag) NKWD, a od marca 1946 r. MWD ZSRR, a także w więzieniach lub innych miejscach odosobnienia na terytorium Polski - spowodowanego działalnością, o której mowa w art. l ust. 2 i art. 2.

Art. 4.1. Przepisy ustawy stosuje się również do osób, które podlegały represjom wojennym i okresu powojennego. Represjami w rozumieniu ustawy są okresy przebywania:
1) z przyczyn politycznych, narodowościowych, religijnych i rasowych:
a) w hitlerowskich więzieniach, obozach koncentracyjnych i ośrodkach zagłady,
b) w innych miejscach odosobnienia, w których warunki pobytu nie różniły się od
warunków w obozach koncentracyjnych, a osoby tam osadzone pozostawały w dyspozycji
hitlerowskich władz bezpieczeństwa, i
c) w innych miejscach odosobnienia, w których pobyt dzieci do lat 14 miał charakter eksterminacyjny, a osoby tam osadzone pozostawały w dyspozycji hitlerowskich władz bezpieczeństwa,
2) z przyczyn narodowościowych i rasowych w gettach,
3) z przyczyn politycznych, religijnych i narodowościowych:
a) w więzieniach oraz poprawczych obozach pracy i poprawczych koloniach pracy podległych Głównemu Zarządowi Obozów i Kolonii Poprawczych NKWD, a od marca 1946 r. MWD ZSRR,
b) na przymusowych zesłaniach i deportacji w ZSRR,
4) w więzieniach lub innych miejscach odosobnienia na terytorium Polski na mocy skazania w latach 1944-1956, na podstawie przepisów wydanych przez władze polskie, przez sądy powszechne, wojskowe i specjalne albo w latach 1944-1956 bez wyroku - za działalność polityczną bądź religijną, związaną z walką o suwerenność i niepodległość. 2. Przepisy ustawy stosuje się także do osób, które jako dzieci zostały odebrane rodzicom w celu poddania eksterminacji lub w celu przymusowego wynarodowienia.
Ponadto, zgodnie z art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o Świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych ( Dz. u. nr 210, póz. 2135 z późn. zm.): inwalida wojenny lub wojskowy - to osoba, o której mowa w art. 6-8 lub w art. 30 ustawy z dnia 29 maja 1974 r. o zaopatrzeniu inwalidów wojennych i wojskowych oraz ich rodzin (dz. u. z 2002 r. nr 9, póz. 87, z późn. zm.); Cytując zapisy w/w ustawy wprost, należy stwierdzić, że:
Art. 6.1. Inwalidą wojennym jest żołnierz, który został zaliczony do jednej z grup inwalidów wskutek inwalidztwa powstałego w związku z działaniami wojennymi lub mającymi charakter wojennych w czasie:
1) pełnienia w okresie wojny 1939-1945 służby w Wojsku Polskim, w polskich formacjach wojskowych przy armiach sojuszniczych oraz w oddziałach ruchu podziemnego lub partyzanckiego prowadzących na obszarze Państwa Polskiego walkę z hitlerowskim okupantem,
2) uczestniczenia w walkach z oddziałami Ukraińskiej Powstańczej Armii oraz grupami Wehrwolfu.
2. Za inwalidę wojennego uważa się również żołnierza mającego obywatelstwo polskie, który został zaliczony do jednej z grup inwalidów wskutek inwalidztwa powstałego w związku z działaniami wojennymi lub mającymi charakter wojennych w czasie pełnienia w okresie wojny 1939-1945 służby w Armii Związku Socjalistycznych Republik Radzieckich oraz w innych armiach sojuszniczych, a także w oddziałach antyfaszystowskiego ruchu podziemnego lub partyzanckiego działających na obszarze innych państw.
Art. 7. Za inwalidztwo powstałe w związku z działaniami wojennymi lub mającymi charakter wojennych uważa się inwalidztwo będące następstwem zranień, kontuzji i innych obrażeń lub chorób doznanych:
1) w walce z wrogiem,
2) na froncie lub w związku z pobytem na froncie,
3) wskutek wypadku pozostającego w związku z pełnieniem czynnej służby wojskowej w czasie określonym w art. 6,

4) w związku z pobytem w niewoli lub w obozie dla internowanych,
5) w związku z udziałem w ruchu podziemnym lub partyzanckim oraz z pobytem w niewoli, w obozach koncentracyjnych lub w więzieniach za udział w tym ruchu. Art. 8. Za inwalidę wojennego uważa się również osobę mającą obywatelstwo polskie, która została zaliczona do jednej z grup inwalidów -z tytułu inwalidztwa będącego następstwem zranień lub kontuzji doznanych w związku z:
1) pełnieniem służby w wojskowych oddziałach ludowych w czasie wojny domowej w Hiszpanii lub w okresie internowania w następstwie tej służby,
-2) udziałem w obronie Poczty Gdańskiej we wrześniu 1939 T. i w ^walkach o Cytadelę Poznańską w lutym 1945 r.,
3) uczestniczeniem w konwojach w okresie wojny 1939-1945 w charakterze członka załóg handlowych statków morskich,
4) udziałem w Powstaniu Wielkopolskim oraz Powstaniach Śląskich,
5) rozminowywaniem kraju w czasie pełnienia służby w Siłach Zbrojnych Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej po zakończeniu wojny 1939-1945.
Art. 30.1. Inwalidą wojskowym jest żołnierz niezawodowy Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej, który został zaliczony do jednej z grup inwalidów wskutek inwalidztwa powstałego:
1) w czasie odbywania czynnej służby wojskowej w okresie pokoju,
2) w ciągu 3 lat od zwolnienia z tej służby, jeżeli inwalidztwo to jest następstwem chorób powstałych lub urazów doznanych w czasie odbywania służby wojskowej. 2. Nie uważa się za inwalidę wojskowego żołnierza zwolnionego z czynnej służby wojskowej podczas pierwszych 6 tygodni jej odbywania z powodu choroby, która powstała niewątpliwie przed stawieniem się żołnierza do służby wojskowej i nie uległa pogorszeniu wskutek tej służby.
Biorąc pod uwagę powyższe, uprzejmie proszę o przekazanie w/w informacji aptekom woj. lubuskiego.
W przypadku wątpliwości dodatkowych pytań, do Państwa dyspozycji pozostają pracownicy Lubuskiego Oddziału Wojewódzkiego Narodowego Funduszu Zdrowia pod numerami telefonów: 068 328 76 70, 068 328 76 76, 068 328 76 31.

Podpisano:

Zastępca Dyrektora ds. Medycznych
Lubuskiego Oddziału Wojewódzkiego
Narodowego Funduszu Zdrowia

Stanisław Łobacz